ایران که کوفه نیست

سیدحسین شهرستانی

ایران که کوفه نیست، مگر مرده ایم ما؟!

ما عهد بسته ایم، قسم خورده ایم ما!

بد مست نیستیم که پیمانه بشکنیم

عمری است تا به عهد تو سر برده ایم ما

«روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق»1

راهی به جزولای تو نسپرده ایم ما

ما با امام عهد وفای تو بسته ایم

با او بگو که عهد تو چون برده ایم ما!

«بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند»2

این فخر ماست تیری اگر خورده ایم ما

گر سنگ های کینه این نابرادران

ور بار جور اجنبیان، گرده ایم ما

امروز نیست دشنه و دشناممان نصیب

از طعنه رقیب نیازرده ایم ما

ما دل به های و هوی زمستان نباختیم

هر چند اگر به حادثه پژمرده ایم ما

  *****

دست تو باد بر سر ما باقی ای خدا!

دست دعا نگر که برآورده ایم ما!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 و 2: حافظ

به اصالت بگرایید

احد ده بزرگی

چلچراغی که فروزنده ی ایوان شماست

غنچه ی تاول آیینه ی پاک دل ماست

جای دردانه ی اشک ،از ستم تفرقه جو

دل اگر سر زند از دیده ی اندیشه رواست

های !آتش نفسان راه شما را نزند

آن سیه صخره ی یخ بسته که آیینه نماست

باید از جمع دل آگاه زمان منها کرد

آن که در فصل شکفتن سبب فاصله هاست

به اصالت بگرایید ،هلا هم نفسان !

که جدا گشتن از خویشتن خویش بلاست

تا کی و چند هوسباز به بازی گیرد

غزلی را که عروس دل شیدای شماست

هیچ پروا دگر از دیو سیه دل نکنید

تا سلیمان سحر،شب شکن و راهنماست

همچو گرداب فنا در دل خود محو شود

آن که پنداشته خود محوری اش راه گشاست

ای که دم می زنی از مکتب گلرنگ احد

گر تو را نیست عمل ،دم زدنت باد هواست